مفهوم پايداری در دهه ۱۹۷۰ ميلادی، نتيجه آگاهی بشر نسبت به مسائل محيط زيست و مشکلات فرهنگی- اجتماعی و اقتصادی می باشد. يکی از مهمترين اهداف توسعه پايدار، حفظ طبيعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پايدار در حوزه محيط ساخته شده، معماری پايدار ناميده می شود.
توسعه پایدار در دهه اخیر به محور اصلی مباحث در بسیاری از رشته های علمی تبدیل شده است. از این رو دستیابی به توسعه پایدار در گرو توجه به ارکان اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی در یک جامعه است و امروزه معماری به عنوان عاملی اثرگذار برتمامی ارکان توسعه، بیش از پیش نیازمند مطالعه در این زمینه می باشد. با جستجو درباره معضلات پيش روی انسان معاصر و راه حل آن ها در معماری پايدار، نقش طبيعت در طراحی و به فراخور آن در زندگی هر چه بيشتر آشکار می گردد. در نظر گرفتن نقش انسان و همچنين معماری به عنوان يک فرآيند که منجر به پايداری می گردد، از نکات مهمی در دستیابی به این مهم می باشد.
در این تحقیق با بیان مفهوم و ابعاد توسعه پایدار و چالش های پیش روی آن، ویژگی های طراحی پایدار و اقدامات لازم جهت دستیابی به معماری سبز مطرح شده است.
روش اين پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رويکردی توصيفی دارد. نتايج به دست آمده از اين پژوهش با هدف معماری پايدار به روش های دستیابی به طراحی مناسب و پایدار کمک خواهد کرد.