بنا‏هاي ناهمساز با شرايط اقليمي، نتیجه یک طراحی ناهمگون با سایت و محیط اطراف خود هستند که عدم آسایش انسان و محیط را موجب شده‏اند. جايگزيني انرژي‏هاي پاك و تجديدشونده به جای انرژی‏های فسیلی و بهره‏گیری از خود بنا و محیط آن در تأمین انرژی‏های مصرفی ساکنان بنا، موجب همسازي با شرايط اقليمي و افزايش آسايش انسان و محيط مي‏گردد. در اين راستا مفهوم "توسعه پايدار " به خوبي توانسته است مقاصد و اهداف معماري و شهرسازي نوين را پاسخ دهد. هدف از انجام این تحقیق این است كه پس از بررسي مبدأ و منشأ مفهوم پايداري، تعريف آن و شناخت كاربرد مفاهيم پايداري در معماري، پارامترهاي استفاده شده "معماري سنتي " ايران در اقليم گرم و خشك تحليل گردد. روش کار در این تحقیق توصیفی-تحلیلی، با تکیه بر مطالعات کتابخانه‏ای و اسنادی می باشد. در بررسی عنوان تحقیق، اصول یک "معماری پایدار " در اقلیم گرم و خشک مورد بررسی قرار گرفته و یافته های تحقیق بر اساس پارامترهای استفاده شده در این معماری، تبیین شده¬‏اند. معماري سنتي ايران در اقلیم گرم و خشک نمونه یک معماري پايدار است، که علاوه بر دارا بودن کلیه شاخص‏های یک معماری پایدار و همچنین استفاده از مصالح بومي در این معماري، توانسته است به همه مسائل محیطی، اجتماعی، اقتصادی و ... در طی سال‏های متمادی پاسخ دهد و همچنان به حیات خویش ادامه دهد. این امر كمترين تأثير نامطلوب را بر محيط دارد و موجب كاهش ميزان مصرف انرژي در ساختمان‏ها شده است، كه در نتیجه پايداري محيط زيست و افزايش دوام بناها را به دنبال داشته است.