در عصر مدرن تامین رفاه جامعه سرلوحه توسعه قرارگرفت، امّا با مطرح شدن مباحث مربوط به رابطه میان انسان، محیط زیست و توسعه در دهه 1970، مفهوم توسعه پایدار مورد توجه جدّی قرار گرفت. رشد علم و صنعت و فن آوری در جهان امروز، روشهای مختلف استفاده از انرژی را که در دوران قبل از انقلاب صنعتی معمول بود دگرگون کرده و شناخت منابع انرژی های جدید تحولی بزرگ در توسعه صنعتی و تکامل اجتماعی بشر بوجود آورد. به دلیل ایجاد بحران انرژی در جهان و پایان پذیر بودن منابع انرژی های تجدیدناپذیر و همچنین افزایش آلودگی محیط زیست به دلیل استفاده بی رویه از انرژی های فسیلی لزوم استفاده از انرژی های پایدار مخصوصا در بخش ساختمان که 40 درصد از مصرف انرژی را در کشور ما به خود اختصاص داده است، مورد توجه قرار گرفته است. این تحقیق بر اساس پژوهش توصیفی- تحلیلی و بر مبنای تجربیات و پژوهش هایی که در زمان حاضر پیرامون توسعه و خلق محیط پایدار در راستای متجلی نمودن انرژی های پایدار در معماری مطرح گردیده استوار است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که با توجه به روند رشد تکنولوژی و مطرح شدن مبحث انرژی های تجدیدپذیر و کاهش مستمر ذخیره انرژیهای تجدیدناپذیر و همچنین وجود منابع مناسب انرژی های پایدار( خورشید، آب، باد، بیوگاز و...) در کشور ما معماران با طراحی معماری مناسب و هماهنگ با اقلیم و با استفاده از الگوهای معماری ایرانی که به شیوه های مناسبی از انرژی های پایدار همچون باد (که به وفور در اکثر نقاط ایران از دیرباز تا کنون استفاده می شده است) و حتی انرژی خورشید در طراحی معماری بهره می گرفتند، می توانند با توجه به تکنولوژی و علوم جدید، فضایی مناسب و با آسایش حرارتی مطلوب به وجود آورند.