انتقال مفاهیم معمارانه برای تغییر محیط در بستری پایدار نیازمند بازگشت به مفاهیم پایه گذشته است چرا که معماری پایدار نمی تواند مفهوم مشترکی برای تمامی اقوام و جوامع و فرهنگ ها باشد مفاهیم و اصول معماري در طول تاریخ با فرهنگ سنن وآداب و رسوم یک سرزمین انتقال یافته و تسري می یابند .شکل معماري با تبعیت از ویژگیهاي محیطی و فلسفی به وجود می آید و عامل زمان، به علت ماهیت دگرگون سازي ساختار زندگی انسان به عنوان رکن اصلی، فضاهاي جدید را شکل می بخشد .با توجه به اصل پایداري مفاهیم جوهري مستتر در هر پدیده ، میتوان اصول انسانی مذکوررا در سیر زمان حفظ نموده و از آنها به عنوان مفاهیم بنیادي و اساسی به مثابه منبع الهام ، استفاده کرد. در وفاداري به فرهنگ و هنر یک سرزمین ، حفظ و تکرار اشکال گذشته مورد نظر نبوده و در طراحی و هنر ، نگاه پویا و خلاق از ضرورتهاي ایجاد صور جدید و پیرو در مفاهیم پایدار است. در این تحقیق ضمن ارائه تعریفی نوین از معماری به بیان شاخصه های بوگرایی آن پرداخته و ضمن تعمق در اصول معماری ایران با معماری مطرح روز تحت عنوان معماری پایدار است.