داشتن سرپناه، یکی از نیازهای اولیه بشر و از نخستین مسائلی بود که انسان همیشه به دنبال یافتن پاسخی مناسب برای آن بوده است. مسکن بعنوان محل سکونت و آسایش از دیرباز تاکنون سعی داشته است که فرآیند سکونت را برای انسان ها از مکان بودن به خانه تبدیل کند. این مقاله در روشی تحلیلی –توصیفی واژه مسکن را تعریف می کند. دیدگاه اسلام در این مورد را بازگو کرده و می کوشد تا با واکاوی مفهوم خانه و مسکن تفاوت این دو را بیان کند. خانه علاوه بر اینکه محل سکنی گزیدن می باشد احساس تعلق در انسان بوجود می آورد. یک مجموعه غنی از معانی فرهنگی، جمعیتی و روانی در حال تکامل است که ما را به ساختار فیزیکی متصل می کند. در حالی مسکن و مجتمع های مسکونی امروزی بیشتر محل سکونت می باشند تا یک خانه. اهمیت این موضوع، ضرورتی ایجاب می کند که به دنبال راهکارهایی باشیم که بتوان مجتمع های مسکونی را به فضاهایی تبدیل کرد که با احساسات روانشناختی و اجتماعی انسان آمیخته شوند.