رشد بی رویه جمعیت که به دنبال آن افزایش ساخت و ساز و توسعه شهری بدون توجه به اکوسیستم ها و عدم برنامه ریزی و مدیریت صحیح و سهولت مداخله در طبیعت به واسطه تحولات فن آوری و غلبه منافع فردی به مصالح جمعی منجر به تولید زباله، تخریب اکوسیستم های طبیعی، مصرف بی رویه انرژی و گرم شدن کره زمین و افزايش آلودگي و جزايرگرمايی و كاهش انرژي فسيلي شده است. در این بین معماری پایدارشامل به کارگیری روشهای مختلف برای هماهنگي با محيط است و در ايجاد تعادل بين الزامات محيطي و اقتصادي تلاش مي نمايد. در اين جنبش جهاني ، معماران نيز همسو با ساير دانشمندان در پي يافتن راهكارهاي جديد براي تامين زندگي مطلوب انسان بوده اند. انسان امروزي با نگاهي دل اندوهانه به طبيعت مي‌انديشد. وجود فيزيكي نوع بشر، هم به شاخه و همه به ريشه طبيعت وابسته است. در واقع نوع و جامعه بشري، شاخه درخت طبيعت است.پايداري به طور فزآينده‌اي به عنوان تنها موضوع فراگیر طراحي در معماري قرن بيست و يك مطرح شده است. صرفه جويي در مصرف انرژي و پرهيز از آلودگي محيط زيست در زمان توليد، انتقال، به كارگيري و بازيافت مصالح ساختماي از اصول معماري پايدار است. بي ترديد استفاده از مصالح طبيعي، محلي و بومي كه بيشترين سازگاري اقليمي و آشنايي فرهنگي را با محيط اطراف خود دارند مي‌تواند مناسب‌ترين پاسخ به اين اصل باشد. ساختمان‌ها، امروزه 60% منابع استخراج شده از زمين را به مصرف مي‌رسانند. در این مقاله بر آنیم تا ضمن تعریف مختصر از معماری پایدار ،با ویژگی های ساختمان هایی که باعث کاهش مصرف انرژی میشوند، آشنا شویم. روش تحقیق در پژوهش حاضر به صورت توصیفی-تحلیلی خواهد بود که به بررسی ضرورت تجدید نظر در منابع انرژی در معماری می پردازیم.نتایج حاصل از پژوهش بیانگر آن است که با سود جستن از انرژی های طبیعی و پاک و ساخت و ساز هماهنگ با طبیعت و بهره گیری صحیح از منابع و عوامل اقلیمی میتوانیم مصرف انرژی را کاهش دهیم و از آلودگی محیط زیست جلوگیری کنیم.