با بروز ضایعات زیست محیطی و کاهش سطح عمومی زندگی مردم به ویژه در جوامع شهری طی یكی دو دهه گذشته، رهیافت توسعه پایدار به عنوان موضوع روز دهه آخر قرن بیستم مطرح شد و به عنوان دستور کار قرن بیست و یكم در سطوح بین المللی، منطقه ای و محلی تعیین گردید. به عبارت دیگر، اصل پایداری در طرح ها و برنامه های توسعه به عنوان هدفی کلی مورد تاکید قرار میگیرد. با توسعه شهرها و مطرح شدن اصل توسعه پایدار، توجه به اصل پایداری هر چه بیشتر مورد سوال قرار می گیرد. به علت تمرکز پیوسته رو به رشد جمعیت و فعالیتهای اقتصادی در مراکز شهری، به ویژه در کشورهای کمتر توسعه یافته، فرآیند پایداری توسعه شهری بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. در این تحقیق به منظور بررسی چارچوب نظری ابعاد، اهداف و اصول توسعه پایدار شهری مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که توسعه پایدار شهری به عنوان جزئی از توسعه پایدار بر پایه استفاده معقول از منابع طبیعی استوار شده است و در این نوع توسعه ملاحظات سه گانه, محیط اقتصادی و اجتماعی در کنار هم لحاظ خواهد شد. بنابراین شهر پایدار برآمده از فرایند توسعه- ای است که ذهنیت و امكان ارتقای همیشگی سلامت اجتماعی - اقتصادی بوم شناسانه شهر و منطقه را فراهم کرده و این ذهنیت و امكان را به عینیت و اقدام مبدل ساخته است.