توسعه پایدار بعنوان جدیدترین راهکار در زمینه مقابله با دغدغه‌های اصلی بشر برای بازنگری مبانی و راهکارهای مدرنیسم به ویژه در عرصه‌های شهری و معماری مطرح شده است. این موضوع می‌تواند از طریق سه مولفه اصلی اقتصادی، آلودگی زیست‌محیطی و جنبه‌های فرهنگی- اجتماعی به تعادل برسد. دو اصل اول تکنیکی بوده و همواره مورد توجه واقع شده‌اند. آنچه مغفول مانده، اصل سوم می‌باشد که به عنوان پایداری اجتماعی مطرح می‌گردد و برگرفته از فرهنگ و معماری غنی بومی، روش‌های زندگی و تعاملات اجتماعی انسان‌ها می‌باشد؛ اما با افزایش روند شهرنشینی و نیاز به تامین مسکن انبوه، اینگونه از نیازهای انسان نادیده انگاشته شده‌اند. پژوهش حاضر، اصول پایداری اجتماعی در مجتمع‌های مسکونی از بعد راهکارها و پتانسیل‌های نهفته در معماری بومی مازندران را مورد بررسی قرار می‌دهد. در این راستا با تکیه بر روش تحقیق پیمایشی و نتایج استخراج شده از پرسشنامه‌ها، اصول پایداری اجتماعی برگرفته شده از معماری بومی منطقه و روابط بین این اصول از دید جامعه آماری هدف مشخص شده و در نهایت در هشت گروه پویایی فضاهای باز و نیمه‌باز مشترک، آسایش، مدیریت مبتنی بر ایجاد تعاملات اجتماعی و آرامش، تشخیص ورودی و لابی‌ها، امنیت، رعایت حریم‌سازی فیزیکی و بصری، هویت و خوانایی در کالبد بیرونی بنا و دسترسی‌ها به ترتیب اولویت و اهمیت از دیدگاه جامعه آماری تقسیم‌بندی نموده و به عنوان اصول علمی و راهکارهای معماری از آن ها در طراحی مجتمع‌های مسکونی امروزی می‌توان بهره جست.