امروزه به دلیل رشد بی رویه شهر نشینی و افزایش جمعیت شهرها، الگوی ساخت مسکن به مجتمع های مسکونی تغییر یافته است. این در حالی است که در مجتمع های مسکونی به عنوان اساسی ترین عرصه زندگی؛ بخش اجتماعی و روان شناختی ساکنین کمتر مورد توجه قرار گرفته است. از مهم ترین عواملی که در تأمین این نیازها نقش حیاتی را ایفا می کند وجود فضای باز می باشد. پژوهش حاضر به نقش اساسی فضاهای باز مشترک در مجتمع های مسکونی در افزایش تعاملات افراد می پردازد. فرض بر این است که با افزایش فضاهای باز مشترک، تعاملات افراد نیز افزایش خواهد یافت. در این مقاله از روش کیفی و توصیفی- تاریخی استفاده شده است. از یافته ها چنین نتیجه گیری می شود که خلق عرصه هایی برای خلوت، گرد هم آیی، افزایش زمان حضور، فضای سبز، نقش اساسی در افزایش تعاملات افراد دارد.