بحث پياده و پياده راه در تمام طول تاريخ شهرسازي از طرف انديشمندان اين رشته مد نظر قرار گرفته است. شايد به واسطه اوج قدرت وسايل نقليه موتوري، در دهه هايي كمرنگ تر شده باشد، اما از اهميت آن غافل نبوده اند.
در اين مقاله براي دستيابي به معيارهاي يك فضاي شهري مطلوب به بررسي مقوله پیاده راه پرداخته مي شود. بررسي اين مقوله حاكي از تاكيد و توجه به حركت پياده و ايجاد فضاهاي مرتبط به عنوان يكي از اصلي ترين شاخصه هاي ارتقاء كيفيت محيطي در شهرها مي باشد.
هر يك از نظريه پردازان و صاحب نظران رشته شهرسازي به پديده شهر و شهرنشيني از زاويه اي خاص نگريسته و سازماندهي خاصي براي شهر قائل شده اند. ولي نقطه اشتراك موجود در تمام نظريات ارائه شده، توجه به انسان و نيازهاي مختلف او در محيط شده است. از جمله صاحب نظراني كه در اين زمينه از نظريات ايشان استفاده شده است، مي توان به جين جيكوبز، فرانسيس تيبالدز، گوردون كالن، لوئيس مامفورد و ... اشاره كرد كه در ادامه آراء و نظريات آن ها بيان مي شود.
سپس به ديدگاه هاي مختلف در ارتباط با پياده و حركت پياده پرداخته مي شود تا بتوان به نظريه اي مبتني بر افزايش قابليت پياده روي دست يافت.