فضاهاي شهري، فضاهايي عمومی هستند كه به عموم شهروندان تعلق داشته، منحصر به جنبه كالبدي و فيزيكي نبوده و درحقيقت با حضور انسان و فعاليت اوست كه معنا مي يابند. منظر شهری، پدیده ای عینی- ذهنی می باشد که به دنبال رویکرد جدید به محیط و ادراک انسان از محیط تعریف می شود. منظر شهری در ابتدا ادراکی محسوس از محیط شهر در فرد ناظر پدید می آورد و به دنبال آن در ارتباط با ذهنیت ناظر تکمیل می شود. در نهایت ویژگی اصلی آن را می توان در عینی- ذهنی بودن خلاصه نمود که در تعامل میان انسان و محیط آشکار می گردد. با توجه به اینکه انسان مهمترین عنصر در فضاهای شهری می باشد و شهر بدون حضور شهروندان، حیات و نشاط خود را که مهمترین کیفیات محیط شهری است از دست می دهد، پس ادامه حیات فضا و شهر نیز به او بستگی دارد. بهبود ارتباط بین شهروند و شهر و ایجاد ادراک مناسب از فضا می تواند مسائل مختلفی را تغییر دهد. در نتیجه بررسی عواملی که سبب ادراک بهتر مردم از منظر فضای شهری می شود و می تواند تصویر ذهنی مناسبی را در ذهن افراد تداعی سازد که موجب حضور و استفاده مجدد از این فضای شهری گردد، بسیار مهم و ضروری خواهد بود. بنابراین، در طراحی فضاهای شهری انسانی، نگاه طراحان می بایستی بر کیفیت و شیوه زندگی شهروندان باشد. در این پژوهش، ابتدا به بررسی مفاهیم و تعاریف اولیه فضای شهری، منظر شهری و طراحی پرداخته شده است. سپس مجموعه ای از معیارها و شاخص ها در ارتباط با این مفاهیم استخراج گردیده است. مقاله حاضر بر اساس مطالعات کتابخانه ای و مشاهدات میدانی تهیه شده است و نتیجه اینکه می توان با شناخت و تحلیل معیارهای مرتبط با منظر و به کارگیری آنها در فضای شهری، کیفیت محیط را ارتقا بخشید.