هدفِ کلیدی در این نوشتار باز کردنِ معانیِ موجود در مناره به عنوان یکی از کلیدی ترین عناصرِ معماریِ مقدس در اسلام و به طور کلی بررسی آن مطابق حکمتِ معماریِ مقدس است. در این نوشتار به شناختِ معناییِ ساختارِ نمادینِ مناره پرداخته می شود؛ در عین حال مناره در اینجا به عنوان یک نمادِ کلیدی و یک عنصرِ بسیار بنیادین در بافتِ معماریِ مقدسِ اسلامی مورد توجه است؛ این عنصر نقشی بسیار مهم در تشخصِ معماریِ مقدسِ اسلامی دارد. پرسشِ محوری در اینجا آن است که معنای مناره چیست و چه جنبه های معنایی در ساختارِ مناره و همچنین در مناره به مثابه ی یک نماد وجود دارد. برای پاسخ به این پرسش از روشِ هرمنوتیک و نمادشناسی در باز کردنِ ابعادِ معناییِ آن استفاده شده است؛ به علاوه به شکل همزمان از مطالعاتِ تطبیقی نیز استفاده شده است و به ویژه برای استحکام در نتایج و معلوم شدنِ اعتبار و همچنین بسط یافتنِ نتایج از مفاهیمِ موجود در حکمت و فلسفه ی اسلامی و به طور کلی مفاهیم موجود در هنرِ مقدس استفاده شده است. به علاوه برای دست یابی به نتایج و معانی از استدلال ها و استنباط های عقلانی نیز استفاده شده است که در کنار روشِ تفسیری و هرمنوتیکی به غنای بیشترِ نتایج منجر می شود. برخی از یافته های حاصل از این پژوهش عبارت اند از اینکه مناره نمادی است از محورِ کیهانی که در نیایش گاه به مثابه ی مرکزِ هستی و محلِ ارتباطِ میان آسمان و زمین؛ مناره محوری است که ارتباط میان لایه های مختلفِ هستی را نشان می دهد و این کارکردِ اصلیِ نیایش گاه است.