ارتقاء کیفیت فضاهای شهری یکی از جهت گیری های نوین درحوزه مدیریت شهری قلمداد می شود که هر چند صبغه قدیمی تری در رویکردهای مدیریت شهری نیز می توان برای آن جستجو کرد، لیکن توجه به ابعاد پایداری و ارتقاء کیفیت محیط های شهری بواسطه ایجاد نهادها و فرایندهای درونزای اجتماعی فرایندی است که به تازگی در پایدارسازی الگوی مدیریت شهری مطرح شده است. در بسیاری از موارد تکیه زیادی بر اعمال شیوه های تولید پایدار منابع درآمدی و ایجاد سازمان کارامد عملکردی در کنار گسترده ترکردن عرصه حضور و مشارکت اجتماعی ساکنین شهر می شود، لیکن توجه کمتری به تولید فضاهای باکیفیت شهری شده است. فضاهایی که از یک طرف امکان حضور و نمایش ظرفیت های توسعه اجتماعی را فراهم ساخته و میتوانند به عنوان مفصل های مکانی برای برقرای تعامل حوزه مدیریتی با حوزه عام اجتماعی عمل کنند و از طرف دیگر منابع مالی لازم جهت اجرا و سازوکارهای مدیریت شهری را فراهم کرده و یا قوت می بخشند. هم چنین توجه به چنین مقولاتی در مدیریت شهری برای دستیابی به پایداری محیطی ضروری و اجتناب ناپذیر است. رویکردهای جدید در این زمینه حاکی از آنست که ارتقاء کیفیت فضاهای شهری نه تنها از مسؤولیتهای دانش مدیریت شهری است، بلکه به منظور پایداری اقتصادی، اجتماعی و محیطی مدیریت شهری و بقاء و ادامه حیات آن نیز لازم و ضروری است. به نظر می رسد غفلت مدیریتی از این مقوله می تواند به از بین رفتن یکی از مناسب ترین بسترهای ارتباطی بین حوزه مدیریت شهری و شهروندان، در ایجاد وانتقال مفاهیم مشترک توسعه شهری، منجر شود.