ایجاد مراکز فرهنگی بواسطه احیای فرهنگ و سنن قومیت های ایرانی و به عنوان بخشی از فرایند توسعه پایدار از اهمیت ویژه ای برخوردار است. ایجاد این نوع مراکز در جهت تقویت اجزای اصلی هویت فرهنگی اقوام ایرانی و در پرتو تعیین جایگاه صحیح، هر یک از عوامل دینی،ملی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و ارزشی باید مورد اهتمام قرار گیرد. جامعه مورد بررسی دراین تحقیق عشایر ایل بختیاری هستند. ایل بختیاری از اقوام ایرانی هستند که در استان چهارمحال بختیاری،خوزستان وشرق لرستان ساکن هستند و یکی ازبزرگترین واصیل ترین اقوام ایرانی وآریایی به شمار می آیند. در این مقاله به نقش مجتمع های فرهنگی عشایری در تحقق جامعه پایدار(نمونه موردی مجتمع عشایری شوشتر) پرداخته شده است. با عنایت به قدمت شهر شوشتر و آثار تاریخی متعدد بجا مانده از دوره های ساسانی ، هخامنشی و اسلامی و ... فرصت های گردشگری مختلفی در این منطقه بوجود آمده است ازطرفی با توجه به استقرار عشایرغیور بختیاری در این منطقه،نحوه معیشت آنها موضوعی است که کمتر بدان پرداخته شده است در این راستا ایجاد یک مجتمع فرهنگی عشایر بختیاری در خطه شوشتر با رویکرد پایداری اجتماعی ضمن ایجاد رونق اقتصادی موجب معرفی فرهنگ و سنن عشایر این منطقه،نحوه زندگی وآداب ، پوشش و لباس های سنتی و در نهایت زنده نگه داشتن این خرده فرهنگ می گردد.روش تحقیق این پژوهش توصیفی،تاریخی و نحوه گردآوری اطلاعات آن کتابخانه ای میدانی می باشد.