تداوم بقا انسان در گرو زندگی و تعاملات اجتماعی است و موجودیت شهر با وجود انسان ها معنا می یابد. میدان شهری به مانند ظرفی است که می خواهد مردم و فعالیّت های اجتماعی شان را در خود تجمیع نموده و برخلاف فلکه شهری که خاصیّت ترافیکی و پخش کنندگی دارد عمل نماید. لذا می توان فضاهای جمعی شهری را به عنوان دارایی و سرمایه های عمومی برای ساکنین جامعه تلقی نمود. هدف از خلق فضایی به نام میدان شهری، ایجاد محیطی اثرگذار در جهت تقویت و تشویق رفتارهای جمعی عمومی، ارتقاء سرزندگی و نشاط شهری، هویت بخشی به شهر و آسودن شهروندان در میان شبکه شلوغ خیابان ها می باشد.
در این پژوهش شناخت روش های تقویت تعاملات اجتماعی در میادین شهری مورد توجه قرار گرفته است. میادینی که مردم را برای گذران اوقات فراغت و یا رفع نیازهای روزمره دعوت نموده و به مرور زمان به میعادگاهی جهت دیدار ها تبدیل می گردد. هدف از این پژوهش دستیابی به پاسخ سوالاتی از قبیل عوامل تقویت کننده تعاملات اجتماعی خصوصا در میادین شهری است. لذا در ابتدا سعي شده مولفه هاي تاثيرگذار بر حضورپذيري در فضاي شهري شناسايي و پس از آن با بررسي متون و نظريه هاي نظريه پردازان به رابطه بين فضاي شهري و تعاملات اجتماعي پرداخته شده است. در ادامه مقاله نیز از یک نمونه خارجی و یک نمونه داخلی بهره گرفته شده و رابطه اصول معماری اسلامی ایرانی با میادین بررسی شده است. نهایتا مواردی برای ارتقای میدان و بازآفرینی آن برای جذب مردم و ایجاد سرزندگی پیشنهاد گردیده است.