هويت به معناي تشخيص هستي، وجود و آنچه موجب شناسايي شخص باشد مانند شخصيت يا كيفيت، بيانگر ويژگي‌هاي هر فرد يا پديده‌اي است تقدس‌زدايي از مكان، فضا،‌ اشياء و اعمال نيز بر هويت آنها تاثير نهاده و در نتيجه رابطه «اين هماني» يا احساس نزديكي و قرابت انسان با آنها را تضعيف كرده، جنبه معنوي هويت انسان را نابود مي‌كند و در نهايت، تنها جنبه مادي هويت انسان تقويت شده است . انسان همواره در پي گوهر و هويتي بوده تا به كيستي و چيستي خويش راه يابد و هنر و معماري بر آن است كه اين هويت را جان مايه خويش قرار دهد تا حس مكان را به معناي ادراك ذهني مردم از محيط و احساسات كم ‌و بيش آگاهانه آنها از محيط خود بوجود آيد كه شخص را در ارتباط دروني با محيط قرار بدهد، طوري كه فهم و احساس فرد با زمينه‌ي معنايي محيط پيوند خورده و يكپارچه مي‌شود. اين حس، عاملي كه موجب تبديل يك فضا به مكاني با خصوصيات حسي و رفتاري ويژه براي افراد خاص مي‌شود. حس مكان علاوه بر اين كه موجب احساس راحتي از يك محيط مي‌شود، از مفاهيم فرهنگي مورد نظر مردم و روابط اجتماعي و فرهنگي جامعه در يك مكان مشخص حمايت كرده و باعث يادآوري تجارب گذشته و دست‌يابي به هويت براي افراد مي‌شود. هويت در معماري، تطبيق عينيت با تصاوير ذهني لايه‌هاي تاريخي است كه هر چه اين تطبيق بيشتر باشد هويت يا كيستي بيشتر به منصه‌ي ظهور خواهد رسيد. با اين وصف در اين مقاله به بحث پيرامون معماري بومي و توسعه پايدار آن با تاكيد برحس تعلق مكان خواهيم پرداخت.