بتن خودمتراکم برای اولین بار در اواخر دهه ۱۹۸۰ در ژاپن برای ساختمان‌هایی که در مناطق زلزله‌خیز قرار داشتند و دارای تراکم آرماتور زیادی بودند، مورداستفاده واقع شد. بتن خودمتراکم، بتنی است که از کارایی بالایی برخوردار است و می‌تواند بدون نیاز به عملیات ویبره تحت وزن خود جریان یابد و همچنین قابلیت پر کردن فضاهای درون قالب‌ها، حتی زمانی که فاصله بین آرماتورها بسیار کم است را دارا می‌باشد. یکی از روش‌های متداول در بهبود خواص مکانیکی و پایایی بتن، جایگزین کردن بخشی از سیمان با افزودنی‌های پوزولانی است. در تحقیق حاضر میکرو سیلیس به‌عنوان پوزولان‌ مصرفی می‌باشند در این پژوهش طرح اختلاط ها بتن خودمتراکم به همراه نمونه شاهد با استفاده از پوزولان‌ میکرو سیلیس ساخته شد و آزمایش‌های بتن تازه شامل جریان اسلامپ و T50، حلقه J، جعبه L و آزمایش قیف V شکل و همچنین آزمایش‌های بتن سخت شده شامل آزمایش مقاومت فشاری و مقاومت کششی در سنین ۷، ۲۸ و ۴۲ روزه بر روی نمونه‌ها انجام گرفت. از مجموع نمونه های ساخته‌شده برای آزمایش مقاومت فشاری، عملکرد نمونه‌های پوزولانی بهتر از نمونه‌های شاهد بوده و در میان تمامی طرح‌های مورد آزمایش نمونه حاوی ۱۱ درصد میکرو سیلیس عملکرد مطلوب‌تری داشت.