امروزه معماري بومي به عنوان ظرف و ميراثي از گذشتگان تلقي مي شود، ميراث مردماني كه آموزش معماري نديده بودند و به آفرينش معماري مي پرداختند، از راه بكار بردن عناصر معماري، ساختمان های خاص، برخي از شيوه هاي زندگي مردم را به عنوان برخي انديشه هاي رايج در فضاي زندگي جمعي در آثار خود متظاهر مي كردند كه آنان را به مكان يا به زيستگاهشان تعلق مي بخشيد و به توليد يگانگي ميان خود آنان يا به زيستگاهشان مي انجاميد. معماری بومی شیوه ها، اندیشه ها و افکار مردم منطقه خود را بازگو می کرد. این مقاله در روشی تحلیلی- توصیفی سعی دارد تعریف دقیقی از معماری بومی داشته باشد، ویژگی هایش را بررسی کرده و از این نوع معماری در گذر زمان سخن بگوید. نظر معماران مدرن و همچنین معماری بومی ایران را تحلیل کند تا بتواند به تعریفی جامع دست پیدا کند. در همین راستا به این نتیجه می رسد که معماری بومی بازتاب تمایل به آرمان گرایی است. معماری تمامی زمان هاست و به سمت یک گونه ایده ال حرکت می کند که هدفش به آسایش و آرامش رسیدن انسان در هر شرایط اقلیمی و منطقه ای می باشد.