در دهه هفتاد با آغاز بحران انرژي در جهان عصر پايداري آغاز شد که در پي آن سه حيطه ارزشهاي اجتماعي ،منابع محيطي و مهارت هاي طراحي در بحث توسعه وارد شدند. مبحث مهارت هاي طراحي و دانش فني در رويكرد توسعه پايدار با توجه به سه موضوع عمده انرژي ، محيط و اکولوژي تعريف گشته است. در حال حاضرمعماري نقش بسيار پر رنگي دارد زيرا 50 درصد مصرف انرژي جهان در اين حوزه به مصرف مي رسد . معماري در راستاي ارتقاء کيفيت زندگي،به همراه کاهش مصرف انرژي و کاهش آلودگي محيط زيست ، بايد عناصر خود ر در جهت اهداف توسعه پايدار هماهنگ سازد.آتريوم به عنوان يک فضاي واسط قابليت مناسبي براي جذب انرژي خورشيد و ذخيره سازي آن در زمستان و خروج گرماي محبوس شده و به جريان در آوردن هواي راکد در تابستان را دارد اين ميزان انرژي مي تواند تا 50 درصد از انرژي مصرفي براي تأمين آسايش حرارتي درون آتريوم را کاهش دهد. با توجه به اهداف معماري پايدارآتريوم بايد چنان طراحي شود که اتلاف انرژي پائيني داشته باشد همچنين عملكردي در جهت کاهش مصرف انرژي به شكل سرمايش و گرمايش طبيعي داشته باشد وبا توجه به ويژگي ميانجي حرارتي بودن آن امكان افزايش سطوح بازشوهاي داخلي را براي در يافت نور طبيعي بيشتر ميسر سازد . از آنجا که آتريوم ها از يک سو باعث ا يجاد يک احساس همگرايي و تعامل و ارتباط درفضائي فراخ و دلباز داخلي شده و از سوي ديگر مرز مشترکي را براي اتصال ساختمان به شهر پديد مياورند ، اهداف معماري پايدار براي ارتقاء کيفيت زندگي شهري و مشارکت هاي مردمي بواسطه آن متجلي ميگردد . در حقيقت آتريومها همانند ساير اجزاء يک ساختمان در يک روند از جزء به کل بايد از اهداف کالبدي معماري پايدار تبعيت نموده و عملكردي متناسب با آن داشته باشند.اين مقاله جهت شناسائي و تبيين جايگاه عناصر فضائي در تحولات معماري پايدارارائه گرديده است.