جمعیت قابل توجهی از مردم ایران در روستاها استقرار دارند و نیمی از سکونتگاههای روستایی بر بنیاد معماری بومی و سنتی و به مفهومی گویاتر، معماری روستایی بنا شده است. این وضع، توجه و اقدام شایسته ملی را در رابطه با مقاوم‌سازی و بهسازی سکونتگاههای روستایی، ضروری می‌سازد. این مقاله با درس آموزی از بازسازی‌های گذشته و با آگاهی از وضعیت سازه‌های سنتی و بومی موجود در اغلب نقاط کشور، بر آن است تا سازه‌های خشت و گلی را مورد بحث قرار دهد؛ از این رو، ضمن بیان ویژگی‌های سکونتگاههای خشت و گلی روستایی، تلاش شده است تا شیوه درست ساخت این سازه‌ها و همچنین راههای مناسب برای مقاوم‌سازی و ایمن ساختن آنها را در برابر زلزله، مطرح نماید.