آن چيز كه ما را در معماري هاي ايراني مجذوب خود مي كند، نه فقط عناصر معماري بلكه فضاي خاصي است كه اين معماري ارائه مي دهد؛ فضايي خاص و معنوي، در آميخته با رنگ و شعر و نور و معني، چيزي كه معماري ايراني سعي در رسيدن به آن مي كند اين نوع فضاي خاص است.
چگونه می توان به این فضا رسید به این فضا رسید بی آنکه عناصر شکل دهنده ی ان را شناخت و چگونه بار دیگر این فضای آشنا را زنده ساخت؟
آیا فرم به تنهایی قادر به ساخت فضا است، آیا فرم و عناصر معماری سنتی در جهان قرن 21 همچنان طبع زیباشناسی بینندگان را تحریک می کند؟
فرم به مانند تمام عناصر ديگر هنر داراي تاريخ مصرف خاصي در دوره ايران تاريخي است. كما اينكه نوع استفاده از فرمها و عناصر در طول تاريخ نيز متفاوت بوده است. و معماران با پيشرفت علم و امكانات خود سعي در بهره برداري از علم روز و مصالح جديد در راستاي خلق نوعي خاص از فضا، مي كردند. آن چيز كه در تمام دوران در اين معماري ثابت مانده است مفهوم هاست. آنچه که از معماری ما همچنان در عصر حاضر قابل گرته برداری است مفاهیم فضای معماری ایران است. در اين تحقیق سعی شده است، به بررسي برخي از اين مفهوم هاي استخراج شده بپردازيم.