حیات منحصرا در محیط پایدار و اقلیم مناسب، توسعه و رشد می یابد. عوامل محیطی را انسان، شناخته و بدون رابطه صحیح با محیط زیست، امکان تکامل کالبدي و کیفی نمی تواند وجود داشته باشد. زندگی انسان تنیده شده است بمحیطی که برآورده کننده نیازهایش می باشد. گویی این معادله یکطرفه تا پایان جهان ادامه خواهد داشت. غافل از آنکه سر انجام نامتوازن بودن این دو کفه بشر را با دنیایی ویرانگر روبرو خواهد ساخت که خود با دست خویش ساخته است. معماري، این هنر سنگین پا تنها زمانی می تواند نقش خود را در این عصر کنونی بصورت پر رنگ حفظ کند که گسست خود با محیط را به فراموشی سپرده و دست در دست محیط اطرافش، بار دیگر قدعلم کند. بهترین طراحی معماري، طرحی است که بتواند نیازهاي اجتماعی، اقتصادي،تکنولوژیکی، زیبایی شناختی و زیست محیطی را توامان فراهم آورده و نتیجه آن سنتزي از همه عوامل دخیل در آن باشد و توسعه ی پایدار رانوید دهد. بقای پایدار انسان و محیط انسانی وابسته به حفظ و تداوم تعادل جهان زیستی است و به تبع آن پذیرش نقش و مسئولیت اخلاقی "سرپرستی" انسان بر منابع بوم شناختی، کنشی آگاهانه و هوشمندانه را در تنظیم رابطه محیط پیرامونی و محیط طبیعی می طلبد. رویکرد معماری پایدار بر این بنا قرار دارد که نسبت به پیامدهایمخرب فعالیت های انسان بر محیط زیست پاسخگو باشد.این امر بدین معناست که برنامه توسعه طوری تنظیم شود که حداقل اسیب زیست محیطی را دنبال داشته باشد.