شهرهاي گذشته به لحاظ ساختاري بيشترين انطباق را با طبيعت داشته اند و تعامل بين انسان و طبيعت توسط خود طبيعت برقرار مي گشت. اين تعادل مدت زمان بسيار طولاني در طول تاريخ همواره پابرجابود تا اينكه از قرن نوزدهم ميلادي با پيشرفت سريع تكنولوژي و به تبع آن افزايش روند شهرنشيني اين رابطه گسسته شده و تعادل ديرينه آن برهم خورده است. ناديده انگاشتن محيط طبيعي در پي ساخت و سازهاي بي رويه منجر به جايگزيني محيط هاي طبيعي با مناظر انسان ساخت خشك و بي روح شده است. مجموعه ي اين رخدادهاي جديد تاثيرات پيچيده و پيش بيني نشده اي بر زندگي انسان ها ، محيط كالبدي شهرها و حتي گونه هاي جانوران و پوشش گياهي برجا گذارده و در نهايت تعادل و توازن زيستي بين انسان و شهر و طبيعت را برهم زده و به شكننده ترشدن اكوسيستم هاي حياتي شهر منجر گشته است .توجه به این رابطه گسسته میان شهر با طبیعت و بسط نابسامانی های ناشی از نبود این رابطه، اتخاذ تدابیر ویژه و راهگشا ،به منظور برقراری مجدد این رابطه و ایجاد فضای شهری همپیوند با طبیعت را ضروری می نماید.این نوشتار در صدد است که در راستای طرح پژوهشی،پس از بررسی رابطه میان شهر با طبیعت از گذشته تا به امروز به تحلیل نحوه ی برقراری پیوند بین شهر با طبیعت موجود در آن از طریق بررسی انواع رویکردهای شهرسازی درباره پیوند شهر با طبیعت بپردازد و در انتها با توجه به همپوشانی اصول این رویکردها، معیارهای طراحی همپیوند با طبیعت ارایه خواهد شد.