کشور ايران با قرار گرفتن در کمربند لرزه‌خيز آلپ- هيماليا از نظر خطر زمين لرزه از جمله کشورهاي آسيب پذير جهان به شمار مي‌آيد. زلزله‌هاي بزرگي از جمله زرند 1383، بم 1382، آوج 1381 و منجيل 1369 حکايت از اين خطر لرزه خيزي براي کشور داشته‌اند. ساختمان‌هاي بتن آرمه در کشور ما جزء ساختمان‌هاي بسيار متداول مي‌باشند. اما به علت دلايلي از جمله: عدم طراحي دقيق و بي‌توجهي به اصول آئين‌نامه‌هاي مهندسي، ضعف‌هاي اجرايي، تغيير در آيين نامه‌هاي لرزه‌اي و کاربري ساختمان اکثرا اين سازه‌ها نيمه‌مقاوم و يا غيرمقاوم در برابر نيروهاي زلزله مي‌باشند. چنانچه سازه تحت شرايط نامطلوب طراحي، ساخت يا بهره‌برداري آسيب‌ديده باشد. سازه موجود ايمني و شرايط مطلوب براي تحمل بارهاي وارده را نخواهد داشت بنابراين بهسازي و مقاوم‌سازي لرزه‌اي در جهت افزايش ظرفيت باربري سازه ضرورت مي‌يابد. با توجه به طراحي برخي سازه‌هاي بتن آرمه موجود براساس آئين‌نامه‌هاي قديمي و همچنين روند رو به رشد مهندسي سازه در سال‌هاي اخير، ضرورت بهسازي و مقاوم‌سازي لرزه‌اي با بهره‌گيري از مصالح و روش‌هاي نوين بيش از پيش مورد توجه قرار گرفته است. هدف اصلي اين مقاله معرفي و مقايسه روش‌هاي متداول مقاوم‌سازي و بهسازي لرزه‌اي شامل: ميراگرها، الياف کامپوزيني FRP، جداسازه‌هاي لرزه‌اي و تحليل و ارزيابي اضافه کردن اعضاي جديد سازه‌اي ديوار برشي- بادبند فولادي مي‌باشد.