شهر سازی امروزه نوعی از الگوی توسعه شهری را بکار برده که نه تنها ناپایداری را در شهره پدید آورده، بلکه ناپایداری مناطق اطراف را نیز به دنبال داشته است.افزایش جمعیت شهری و گسترش محدوده شهرها سبب مشکلات زیست محیطی و ترافیکی زیادی گردیده است که منجر به نابودی مراکز قدیمی شهر شده است.رشد فزاینده جمعیت آثار اساسی و اغلب فاجعه انگیزی بر روی کره‌ی زمین داشته است که یکی از تهدیدهای عمده آن رشد صنعت، توسعه شهر و شهرنشینی است.
معماری پایداری که در بطن بناهای سنتی ایران وجود دارد، با شاخص هایی چون توجه به ویژگی های اقلیمی، عوامل اقتصادی، عوامل اجتماعی ـ فرهنگی و به واسطه نگرش خلاقانه به نوع ارتباط محیط انسان و طبیعت، و ارائه اصول و راهکارهای معماری متفکرانه، چون ریتم و تکرار در فرم ها و فضاها، سلسله مراتب دسترسی،محوریت فضایی، ارتباط فرم و عملکرد و در عین حال توجه همزمان به مصالح متناسب با اقلیم، به معماری آموزنده از نگاه طراحان معاصر تبدیل شده است.
امروزه پایداری یکی از بحث های محوری در معماری است. عدم توجه به اقلیم و انرژی های محلی و افزایش بی رویه مصرف سوخت های فسیلی، بحران های زیست محیطی فراوانی درسراسر جهان به وجود آورده است. با نگاهی به شهرهای معاصر می‌توان دریافت که وجود ناهمگونی در نماهای شهری، نوعی بی هویتی در مولفه های فرهنگی ـ اجتماعی و گونه ای عدم یکپارچگی در مفاهیم مرتبط با معماری در حوزه نماهای شهری را به وجود آورده است.بسیاری از آثار گذشتگان با ارزش هایی اصیل، که به عنوان نونه‌های برتر معماری مطرح هستند، از طریق اقتباسی شایسته می‌تواند اصولی را در معماری احیا کند که راهنمای پدیدار شدن معماری پایدار باشد.