یکی از جریان های مهم معماری معاصر که پاسخگوی مناسبی در برابر مشکلات به وجود آمده در عصر صنعت به شمار می‌رود معماری پایدار است. معماری پایدار یکی از چند نظریه های مهم در معماری است که بعد از نظریه دیکانستراکشن به وجود آمده است. پایداری را می‌توان بر پایه الگویی تصور کرد که در آن مواد و منابع در دسترس، بیش از هدر دادن یا نادیده گرفتنشان، با کارایی بیشتری به کار گرفته شوند. توسعه پایدار در واپسین سال های سده بیست نه تنها خود را به عنوان یکی از چالشهای اصلی بلکه به عنوان کانونی برای مناظره پیرامون بسیاری از مسائل موجود در دوران بی نظمی جهان مطرح کرده است. از آنجا که گسترش شهر و شهرنشینی پیامدهای زیستی بسیاری را به دنبال خود داشته است کشورهای جهان سعی در توسعه پایدار شهری هستند تا ادامه حیات شهرها و در واقع حیات بر روی کره زمین در آینده امکان پذیر باشد. شهر های کهن ایران، به زیبانرین وجه بیانگر هویت کالبدی و بصری برای درک کارکردشان بودند. در این پژوهش سعی شده است تا ضمن بررسی عوامل پایداری شهرها از لحاظ نوع معماری و مواد و مصالح به نحلیل رابطه میان هویت، فرهنگ و منظر شهری بپردازد.