فضای شهری صحنه ای است که فعالیت های عمومی زندگی شهری در آن به وقوع می پیوندند. استفاده کنندگان فضا به واسطه حواس پنجگانه خود با محیط ارتباط برقرار کرده و آن را درک می کنند. سپس بر اساس نیاز خود دست به فعالیت زده و در سدد رفع نیاز خود می باشند؛ جنبه عینی این فعالیت به صورت رفتار در فضای شهری بروز می کند. در این راستا نگرشی نو لازم است تا در رابطه با فضاهای شهری به توضیح روابط پرداخته و مدل هایی از واقعیت بسازد. در نتیجه پارادایم های جدیدی به نام روانشناسی محیطی و علوم رفتاری به کار آمدند که جریانات و قانونمندی های حاکم بر فرد و فضاهای شهری را شناخته و بر این اساس تاثیر مداخلات طراحانه در محیط را پیش بینی می نمایند. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد و به صورت کیفی با هدف باز آفرینی فضاي شهری توسط بهره گیری از الگوهای رفتاری استفاده کنندگان با تاکید بر موقعیت مکانی میدان فرهنگ در محله یوسف آباد تهران انجام گرفت. این میدان از دوران پهلوی دوم به شکل مستطیلی حفظ شده است. با این وجود جهت دهی مناسبی برای حضور پر رنگ مردم در آن وجود ندارد و این امر شهروندان را ملزم می سازد که به سرعت از آن گذر کنند، به طوری که این میدان در شرف از دست دادن ویژگی های ساختاری خود و تبدیل شدن به خیابانی کمی عریض تر، در امتداد محور اسدآبادی می باشد. در این راستا شناسایی رفتارها و عملکرد افراد ما را در دستیابی به فضایی مطلوب یاری کرده و مشخص می شود که چگونه الگوهای رفتاری استفاده کنندگان متاثر از فضاست و نیز چگونه این الگوها در شکل گیری فضا نقش ایفا می کنند. در این پژوهش بر اساس برداشت های میدانی و ثبت رفتارها به روش مشاهده ساده، نتایجی حاصل شد که در چارچوب مفاهیم خلوت، فضای شخصی، قلمرو و ازدحام (به عنوان مفاهیم کلیدی رفتارهای فضایی) مورد تحلیل قرار گرفت و الگوهایی به دست آمد که تاثیر متقابلی با مولفه های سازنده فضا (فرم-عملکرد-معنا) داشت و طراحی میدان فرهنگ بر پایه آن ها صورت گرفت.