شهرها در طول فرآیند رشد خود به مرحله¬ای از رشد می¬رسند که نیاز به تجدید کالبد و نوسازی پیدا می¬کنند. بافت¬های فرسوده شهری که زمانی براساس الگوهای شهری و با تأثیر از شرایط اقتصادی- اجتماعی ساکنان و ویژگی¬های محیطی به وجود آمده¬اند، امروزه بر اثر گذشت زمان و تغییر در الگوهای فضایی ساخت و ساز، قابلیت زندگی را از دست داده¬اند و دارای مشکلات زیادی از لحاظ شرایط کالبدی، عبور و مرور، اقتصادی و اجتماعی برای زندگی امروزی است بنابراین استفاده از برنامه¬های راهبردی در جهت بهسازی و نوسازی این بافت های فرسوده دارای اهمیت بسیاری است. در این میان می¬توان از راهکارهای مشارکت دولتی و در سطحی بالاتر، شراکت و توانمندسازی اجتماع محلی و نیروهای غیردولتی دخیل (شهروندان، بخش خصوصی، مالکین و...) در امر بهسازی و نوسازی بافت فرسوده مدد جست. در تحقیق حاضر با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و میدانی و با بیانی تحلیلی- توصیفی ابتدا تعاریفی از انواع بافت فرسوده و روش¬های مداخله در آن را بیان کرده و سپس مداخلات انجام شده جهت نوسازی قسمتی از بافت فرسوده شهر کرمانشاه یعنی محله فیض آباد مورد بررسی قرار گرفته است، که در نهایت نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان می¬دهد که مداخلات انجام شده به آسیب¬های کالبدی، تاریخی، اجتماعی و اقتصادی در محله فیض آباد منجر شده است و با سیاست ها و راهکارهای نادرست و بدون در نظر گرفتن مشارکت ساکنین انجام گرفته که به نوسازی محله دست نیافته است و این مداخلات نه تنها نتوانسته به نوسازی محله دست پیدا کند بلکه آسیب¬هایی را بر جای گذاشته است.