خوانش ریاضی پدیده ها، من جمله آثار معماری، همواره مورد بحث بوده است: علاقه به تفسیر ریاضی، گاه سبب رواج برداشتهای سودار، در این زمینه گشته است. این مقاله به نقد برخی از این دیدگاهها می پردازد که نمایندۀ بخشی ازگفتمان فکری حاکم بر مطالعات ریاضی و معماری ایران، در چهار دهه اخیر ، در ایران است. نگارنده، با بررسی برخی منابع مشهور در چند حوزۀ این مطالعات نشان می دهد که نحوۀ خوانش و روش بررسی موضوع، در این مطالعات مورد تردید هستند. این نوشتار پژوهشگران را به لزوم باز نگری در این امر توجه می دهد.