امروزه رشد سریع جمعیت و نیاز روز افزون جامعه به مسکن و در نتیجه ی آن روند سریع تولید و انبوه سازی و توسعه عمودی شهرها، منجر به بی توجهی نسبت به کیفیات محیطی و تاکید بیشتر بر عوامل کمی در فرایند ساخت شده است. یکی از نتایج این عدم توجه، نادیده گرفتن مفاهیمی مانند تعامل اجتماعی، هویت اجتماعی و امنیت اجتماعی به عنوان معیارهای توسعه پایداری اجتماعی در معماری است. در این مقاله ابتدا با مروری بر پیشینه ی موضوع ، تعاریف و اصول راهبردی پایداری اجتماعی و رفتار قلمروپایی مورد بررسی قرار گرفته و در نهایت، نقش قلمروپایی به عنوان یکی از رفتارهای فضایی انسان با ماهیتی اجتماعی در دستیابی به معیارهای سه گانه توسعه پایدار اجتماعی در معماری بیان شده است. روش تحقیق در این مقاله، تحلیلی- توصیفی بوده و برخی از نظریات متخصصان و صاحب نظران در این رابطه مطالعه و بررسی شده است. از یافته های تحقیق نتیجه می شود که رفتار قلمروپایی از طریق سازوکارهای تنظیم خلوت و کنترل روابط اجتماعی در تعامل اجتماعی، از طریق ایفای نقش در فرایند معنا سازی در هویت اجتماعی و در نهایت برپایه ی عوامل نظارت محیطی همچون سازگاری، مسئولیت و اطمینان و تبیین و بسط اجتماعی حقوق فضایی مالکیت، در دستیابی به امنیت اجتماعی موثر است.