پس از دستیابی انسان به تکنولوژی و صنعتی شدن، گسستی ناگهانی در جوامع بشری پدید آمد. با پیشرفت تکنولوژی و کارخانجات، انسان آغاز به استفاده بیش از حد از انرژی و منابع تجدیدناپذیر کرد. از این¬رو نگرانی¬های بسیاری در زمینه حفظ انرژی ایجاد شد و توجه به مقوله «پایداری» در همه امور اهمیت فوق¬العاده¬ای یافت.در معماری، به طور خاص از نظر اقلیمی به این مقوله پرداخته می-شد. در این میان آن¬چه که بسیار مغفول ماند، توجه به جنبه¬ دیگری از پایداری بود: پایداری اجتماعی. نتیجه عدم توجه به پایداری اجتماعی در خانه¬های ماشین¬مانندِ جدیدِ معاصر، ناپدید شدن روح زندگی و روحِ خانه از آن¬ها در نتیجه عدم توجه به اصول پایداری اجتماعی چون زیباشناسی، راحتی، آسایش، امنیت و رشد کودکان و هویت اجتماعی می¬باشد. از سویی بناهای بومی در طول سالیان متمادی، با توجه به خواسته¬ها، احساس و اندیشه¬های یک فرهنگ به¬وجود آمده¬اند و بیشتر حاصل خواسته¬های گروهی هستند تا خواسته¬های فردی. بنابراین در نهایت تبدیل به اشکال و سمبل¬هایی شده¬اند که آن فرهنگ را به خاطر آورده و در خاطره جمعی مردم می¬نشینند. همواره معماری بومی هر سرزمین، پاسخگوی خواسته¬ها و نیازهای آن فرهنگ و اقلیم بوده¬است. بنابراین بررسی و الگوبرداری از اصول آن، می¬تواند دریافتن راهکارهایی برای ایجاد پایداری اجتماعی در هر سرزمین راهگشا باشد. در این پژوهش که به روش کیفی انجام شده است، معماری بومی گیلان که در هماهنگیِ کامل با اقلیم و اجتماع و طبیعت می¬باشد، مورد بررسی قرار گرفته و الگوها و اصول لازم برای ایجاد پایداری اجتماعی در بناهای کنونی گیلان از آن منتج شده است.