اقلیم یکی از اساسی ترین عامل های شکل دهنده به ساختمان های مسکونی هر منطقه است. انسان ها از گذشته های دور همواره در تلاش بوده اند تا بتوانند در جایی سکونت داشته باشند که آنها را از گزند شرایط آب و هوایی مصون نگه دارد و بنا بر این در نظر گرفتن شرایط اقلیمی در ساخت مسکن همواره مورد توجه بوده است. شاید بتوان گفت اساسی ترین عامل شکل دهنده به ساختمان های مسکونی، اقلیم آن منطقه است.اما بستر اجتماعی – اقتصادی ایران معاصر زمینه ساز توسعه نگرش کمیت گرا به محیط مسکونی شده است که پی آمد آن تفکر، کاهش نگرش اقلیمی به بافت جدید گردیده است.
شهر بابلسر در کرانه جنوبی دریای خزر یکی از شهر های مرطوب و باران خیز است که طی چندین سال اخیر دست خوش تغیرات شکرف در نحوۀ ساخت گردیده است. ساختمان می تواند نقش بسیار مهمی در مصرف سوخت و همچنین افزایش کیفیت بهداشت محیط های مسکونی در حفاظت از محیط زیست داشته باشد. اما با افزایش جمعیّت و نیاز روز افزون به مسکن، شتاب زدگی و هرج و مرج و عوامل وابسته به آن باعث بروز ناهنجاری های اقلیمی گردیده است.این پژوهش، با روش تحقیقی توصیفی – تحلیلی، مبتنی بر اصول موضوع طراحی اقلیمی و با تکیه بر گرداوری اطلاعات به روش کتابخانه ای و میدانی به دنبال برسی راهکارهای اقلیمی خانه ها در دوره های مختاف برای به حد نساب رساندن شرایط آسایش ساکنان است.