شهر، محله ،کوچه وخانه و به طور کلی معماری عاملی مهم برای رشد و تعالی افراد جامعه به شمار می آید و همواره به صورت های مختلف بر تفکرات، خصوصیات اخلاقی و زندگی افراد تاثیر می گذارد . در صورت وجود طرح های نامناسب ، ما شاهد اثرات منفی آن در جامعه خواهیم بود. رابطه میان طرح و طراح آن (فرد) ،مانند رابطه میان علت و معلول است، یعنی این دو آیینه و نشان دهنده یک دیگرند. هنگامی ما شاهد افت معماری در کشور خواهیم بود، که کیفیت طراحی پایین باشد ،و این ناشی از کاهش کیفیت آموزش معماری در نظام آموزشی می باشد. دراین پروژه با مطالعه روی شیوه های آموزش معماری دانشگاه های شهید بهشتی،هنرهای زیبای دانشگاه تهران ودانشگاه غیرانتفاعی شمال آمل بررسی شده است.این مقاله با این فرض، که، عدم آموزش نامناسب باعث ایجاد معماری با کیفیت پایین می شود ، سعی دارد، تا از طریق مطالعات میدانی و کتابخانه ایی به شناسایی آسیب های موجود در روش های آموزش طراحی معماری ومقایسه بین آنها بپردازد. در پایان به معرفی دو روش آتلیه تجربی و ترمیک که امروزه در دانشگاه ها به این دو روش تدریس می شود پرداخته واین امر نتیجه گیری می شود که در تدریس با روش آتلیه تجربی فرد آمادگی بیشتر و بهتری را برای طراحی کسب می کند.