بررسی تحولاتیِ مسکن ایرانی، طی دو، سه دهه‌ گذشته نشان از کاهش توجه، به عوامل کیفی هم در مقیاس واحد مسکونی و هم مجموعه دارد و عملاً عمده توجه به مسئله‌ی کمیت است. این در حالی است که رضایت نهایی متقاضیان مسکن نه در کمیت بلکه در کیفیت آن نهفته است، همین امر موجب گردیده که، امروزه نگاه اغلب افراد ساکن در مجموعه‌های مسکونی به فضای زندگی خود، نگاهی غریبه و عاری از تعلق و دلبستگی بدان می‌باشد، ازسوی دیگر از آن جایی که یکی از رسالت‌های طراحان و معماران خلق رابطه‌ای متناسب بین انسان‌ها و کالبد اطرافشان، در جهت رفع نیازهای آن‌ها است؛ بدین منظور پژوهش حاضر قصد دارد؛ با رویکردی توصیفی- تحلیلی، ضمن بررسی مفهوم حس تعلق به مکان و ابعاد آن، باتبیین شاخص‌های حس تعلق به مکان، سعی در یافتن نمودهای این عوامل در طراحی در جهتِ ارتقا حس تعلق به مکان به فضای سکونت گام بردارد. در نهایت نتیجه حاصل از این پژوهش، حاکی از اهمیت استفاده‌ی اشکال و بافتهای منبعث از فرهنگ جامعه در طراحی، ایجاد فضاهایی با خوانایی و تمایز کالبدی و .... در جهت افزایش حس تعلق به مکان است.