این پژوهش با هدف نگاه واقع گرایانه به موضوع «حیاط»، به عنوان گزیده نمادین طبیعت و واحدی پایدار در زمینه پاسخگویی به نیازهای حیاتی انسان به صورت همه جانبه، به وجوه مفهومی و محیطی می نگرد.این نوشتار در خانه های درونگراسعی دارد پس از ارایة تحلیلی مفهوم خانه ودرونگرا بودن آن در معماری ایرانی، همچنین بیان خصوصیات خانه ایرانی، به معرفی حیاط، به مثابه عنصری از جنس فضا وتهی که ادراک آن از طریق ساختارهای جداره ای، سازماندهی کف و نوع مصالح و روشهای ساختمانی مقدور است، ونیز به تأثیر ارتباط آن با فضاهای محل سکونت از دید: منظر، فرهنگ، عناصر طبیعی، حس تعلق و خلوت، درآن بپردازد. در این راستا فضاهای باز مورد بررسی قرار داده شده است. با اشاره مختصرسیر تحول تغییر نقش حیاط به تراس با توجه به سیاستهای الگوی مصرف مسکن درمجتمع های مسکونی حاضر به عنوان فضای باز دیگری در خانه های امروز مورد توجه قرار داده شده است.