انقلاب صنعتی و سلطه روز افزون اتومبیل‎ها سبب کاهش حضور عابرین پیاده در شهرها گردید و مشكلات متعددی را براي شهرها پديدار ساخت. تبعاً در شهرهای معاصر ایران معابر پیاده نه به عنوان بخشی مستقل از فضاهای شهری، بلکه به عنوان تابعی از حرکت سواره به حساب آمده است. هدف از این پژوهش، ارزیابی و اولویت‎بندی شاخص‎های تاثیر‎گذار بر ترویج پیاده‎مداری و تعیین نقش پیاده‎روها در توسعه پایدار شهری است. از اینرو منطقه 3 شهرداری تهران به دلیل داشتن برخی از مهمترین محورهای پیاده در سطح شهر انتخاب گشت. روش تحقيق بر اساس هدف، از نوع كاربردي و براساس روش و ماهيت، توصيفي -تحليلي و تجربي-پيمايشي است. در اين راستا ابتدا یک مدل تحلیلی سه سطحی از عوامل موثر بر ترویج پیاده مداری متشکل از 5 معیار اصلی و 21 زیرمعیار ارائه و سپس هریک از شاخص‏ها با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی فازی مورد سنجش و ارزیابی قرار گرفته و نهایتاً راهكارها و اصلاحاتی برای گسترش پیاده‏مداری به تفکیک هریک از معیارها ارائه ميگردد. نتایج مطالعات حاکی از آن است که معیارهای حمل و نقل و ترافیک، طراحی و منظر شهری و مدیریتی وکالبدی، به ترتیب بیشترین میزان تاثیر را در ترویج پیاده‏مداری در منطقه 3 داشته اند.