شناخت و توجه به نیازهای انسان، بیش از هر پروژه ای در مسکن نمود پیدا می کند. و از چنان اهمیتی برخوردار است که می توان آن را مرکز دنیای فرد نامید بنابراین خانه باید در فضای درونی و جلوه بیرونی خود توقع مرکز دنیای فرد بودن را بر آورده کند. این در حالی است که امروزه به علت جبر زندگی و یا تک بعدی نگری و اصل قرار گرفتن اقتصاد، بسیاری از ارزش های انسانی، اجتماعی و بومی و فرهنگی نادیده گرفته می شود. و حریم و حرمت و آرامشی که در مسکن بود از بین رفته و دیگر جوابگوی نیارهای اجتماعی نباشد و باعث از دست رفتن گوهر ناب معماری ایرانی که طی قرن ها ممارست به ایدال ها دست یافته بود گردد. این در حالی است که انسان تابع هر فلسفه و ایدئولوژی، جهان بینی و یا هر فرهنگی که باشد نیازمند زندگی اجتماعی است چرا که اجتماعی زیستن یکی از نیازهای روحی و روانی اوست و ازآانجایی که رابطه اجتماعی در فضا و زمان اتفاق می افتد بنابراین مجاورت می تواند علت شروع رابطه اجتماعی باشد .لذا اعمال نگاه پایدار به ساخته های مسکونی می تواند تاثیر شگرفی در فرایند توسعه پایدار و باز گرداندن هویت از دست رفته داشته باشد. در پژوهش حاضر بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و با بهره گیری از منابع فارسی و غیر فارسی مرور اجمالی بر مفهوم مسکن و وضعیت مسکن در گذشته داشته و عوامل موثر در پایداری مسکن امروزی از بعد اجتماعی ( راحتی، آسایش، امنیت، رشد، هویت اجتماعی ) با استفاده از نظریات متخصصان این حوزه مورد برسی قرار می گیرد و انتظار میرود با برسی ارتباط این عوامل با یکدیگر به نتایج مثبتی جهت بهبودی فضای زیست از بعد اجتماعی دست پیدا کنیم.