پایداری، صفتی که چیزی را توصیف می‌کند که باعث آرامش، تغذیه و تأمین زندگی و در نتیجه به تداوم زندگی و طولانی کردن آن منجر می‌شود. معماری پایدار را میتوان به معنای خلق محیط پایدار انسان ساخت تعبیر کرد . شرط اساسی در نیل به پایدار محیطی برقراری تعادل پویا میان نظامهای مختلف محیط است. این شرط از دیدگاه علمی ، دستیابی همزمان به پایداری 1- نظام بوم شناختی 2- نظام اجتماعی – فرهنگی 3- نظام اقتصادی میباشد. معماری پایدار برقراری تعادل میان نیازها و خواستها انسان و شرایط دیگر ارکان نظام زیست جهانی در حال و آینده است. تأثیر انسان بر محیط از سال ۱۷۵۰ به بعد با پیشرفت صنعتی، با سرعت زیاد به جریان افتاده. این تغییرات از قبیل: تغییر در اشکال زمین، تغییر پوشش گیاهی، تغییر در ماهیت خاک ها، آبها، انواع جانوران، استخراج معادن و ... میباشند.امروزه یکی از مهمترین مشکلاتی که انسان با آن رو به رو است بحران محیط زیست و افزایش نیازهای وی از محیط و توقعات وی از آن است. این توقعات در حال حاضر از تعامل چهار عامل عمده در حال شکل گیری است.
1. افزایش جمعیت
2. افزایش توقعات انسان
3. پیشرفت تکنولوژی و فن آوری و تأثیر آن بر محیط
4. رفتار انسان در ارتباط با محیط خود
این مقاله در تلاش است تا با روشی توصیفی – تحلیلی و با استفاده از مطالعات کتابخانه‌ای رویکرد جامع به معماری ‍پایدار در ابعاد اکولوژی را مورد بررسی قرار داده که پایداری: مجموعه‌ای از وضعیت‌هاست که در طول زمان تداوم داشته باشد. و هدف از یک معماری پایدار یک توسعه پایدار است. ما نیز از معماری به عنوان پدیده‌ای نوین که دستاورد رابطه منظم و دو جانبه انسان و طبیعت است، برای ملموس کردن استفاده نموده تا بتوانیم هداف ذیل را تجلی بخشیم.
 حساس شدن مخاطبیت نسبت به محیط و نگاه معنایاب به پدیده‌ها
 درک صحیح از طبیعت و آموزه‌های طبیعت با توجه به تولید و مصرف انرژی
 پیدا کردن رابطه‌ای هدفمند و منطقی میان انسان و طبیعت
 کسب بینش و دانش از عناصر و آموزه‌های طبیعت در جهت رسیدن به توسعه‌ای پایدار