در شهر ایده آل رسیدگی به وضع حقوق و تکالیف شهروندان در یک مجموعه قابل بررسی است و این دو در تعاملی دو سویه اند.
مدیریت شهری ساماندهی این ارتباط را بر عهده دارد. در این بین چگونگی دسترسی های محیطی نقش تعیین کننده در بهره برداری از محیط اجتماعی و دستیابی افراد به خدمات عمومی آموزش، اشتغال و استفاده از حقوق فردی و اجتماعی دارند. موانع محیطی گرچه برای همه مردم ایجاد مشکل می نماید لیکن معلولین جسمی – حرکتی را از حضور در جامعه و حقوق شهروندی ایشان محروم می نماید. در ایران نیز، به ویژه پس از پایان جنگ تحمیلی، با افزایش شمار آسیب دیدگان توجه به ایجاد و گسترش آنچه اکنون از آن تحت عنوان «محیط بدون مانع» یاد می کنند ضرورتی مضاعف و اجتناب ناپذیر یافته است. دستیابی به محیط مسکونی و شهری بدون مانع برای حضور معلولان به صورت یک آرزوی دست نیافتنی جلوه کرده است و علیرغم اینکه در برخی محیط ها به صورت نمایشی کارهایی انجام میشود ،اما متاسفانه هنوز معماران و شهر سازان نگاهی به معلولان حاضر در جامعه ندارند. عدم دسترسی معلولان به امکانات عمومی جامعه، خدمات حمل و نقل، مراکز خرید، مراکز اداری، آموزشی، تفریحی، ورزشی، ... حاکی از همین نگرش و دیدگاه است.
هدف اصلي پژوهش حاضر مناسب سازي مبلمان شهري و يا عناصر خدماتي بيشتر از جنبه ارائه خدمات رفاهي، تامين امنيت و آسايش و توليد امكانات مناسب براي فرد معلول در حال حركت و در رابطه مستقيم با مناسب سازي عناصر شهري می باشد.