مقولة منظر شهري به عنوان يك مبحث بين رشته اي كه تحت تأثير رشته هاي معماري، طراحي شهري، برنامه ريزي شهري، معماري منظر، طراحي محيط، روانشناسي محيط و تعدادي ديگر از رشته هاي وابسته مطرح مي باشد، جايگاه خاصي در عرصه شهرسازي پيدا نموده است.
اهميت منظر شهري از آن روايت كه كليت شهر را به مثابه يك » متن « آشكار ساخته امكان » قرائت « و » خوانش « اين متن را فراهم مي آورد. تنها در آئينة منظر شهري است كه ابعاد ناملموس حمايت مدني، همچون فقر و غنا، سلطة نهادها و ارزش هاي معين، سلايق زيبا شناختي خرده و فرهنگ ها، عمق تاريخي شهر، ميزان ايمني و امنيت جامعه، چگونگي احترام جامعه به قرار داده هاي اجتماعي و غيره از طريق نظامي از » نشانه ها « امكان تجلي و بروز خارجي يافته و ارزيابي مثبت و يا منفي را مسير مي سازد. ) گلكار، 1385،38)
منظر شهري بخشي از شكل شهر است كه ناظر آن را دريافت مي كند. به عبارتي شكل شهر در لاية منظر شهري به كيفيتي مستقيماً محسوس تبديل مي شوند؛ يعني منظر شهر عنيت قابل ادراك و فضاي مورد ادراك از واقعيت موجود شهر پيرامونمان است.
منظر شهر واسطه ای میان انسان و پدیده شهر و تبلور بصری و معنایی اجزای تشیکل دهنده فضا است که یکی از اجزای آن خیابانها هستند. خيابان، مهمترين عنصر کيفي و کمي در تشکيل سازمان فضايي شهر محسوب مي شود.
بحث منظر شهرها به ويژه امروزه با مطرح شدن نگرش هاي جديد خصوصاً رويكردهاي تعاملي و توجه به تأثيرات متقابل محيط برانسان و انسان بر محيط اهميت بيشتري يافته است و اين در حالي است كه مشخص شده، منظر شهري كه بتواند تصوير واضحي از خود به جا بگذارد، مي تواند نقشي اجتماعي نيز داشته باشد؛ چرا كه به مردم كمك مي كند بدانند در كجا هستند و در نتيجه محيط را خوانده، به نحو مطلوب تري فعاليتشان را تنظيم كنند و حتي مي تواند خاطرات جمعي و ارتباطات گروهي را افزايش دهد.