آپارتمان نشینی را می توان مهم ترین تحولات در فرایند اسکان بشر در شهرها دانست که به فرم غالب مسکن شهری در دوران معاصر تبدیل شده است. امروزه مجموعه های مسکونی که زمانی قرار بود با قرارگیری در میان فضای سبز، زیبا، و کم تراکم، اجتماعات الگویی را ایجاد کند، به تدریج به مجتمع های آپارتمانی با تراکم بسیار بالا تبدیل گردیدند. پیشرفت های صنعتی، ازدیاد جمعیت، تولید شیوه های معماری نوین و مفهوم توسعه عمودی، نیروهای بودند که سیر تحول این مجتمع ها به اشکال امروزی را تحت تاثیر قرار دادند و شهر اردبیل نیز از این قاعده مستثنی نبوده است. روند روبه رشد شهر اردبیل که حاصل رشد جمعیت و مهاجرت است، نیاز به مسکن را در این شهر افزایش داد و این سرعت در تولید، در بسیاری از مواقع سبب توجه به کمیت و غفلت از کیفیت شده و تبعات اجتماعی جبران ناپذیری را به مجموعه های زیستی و مسکونی مخصوصا بافت های فرسوده تحمیل کرده است. این درحالی است که مجموعه های مسکونی بایستی به لحاظ کالبدی رضایت بخش باشند و از انسجام اجتماعی و ارتباط خوبی در راستای رفع مشکلات مجموعه بهره مند باشند و بسترساز وقایع وخاطرات جمعی و سرزندگی هر چه بیشتر در مجموعه های زیستی و نهایتا پایداری اجتماعی و زیست پذیری گردند. هدف از این پژوهش برسی عوامل موثر بر سرزندگی و ایجاد فضایی با پایداری اجتماعی است. بدیهی است که پایداری سرزندگی به زیست پذیری می انجامد. لذا در این پژوهش پس از مرور مفاهیم و نظرات مرتبط، عوامل اثر گذار بر سرزندگی و پایدارای مجتمع های مسکونی را برسی و با مطالعات میدانی از طریق تنظیم پرسشنامه میزان سرزندگی در هشت مجتمع مسکونی در شهر اردبیل را نمودار و تحلیل و تدوین کرده در انتها پیشنهاداتی بیان می شود.