در دهه‌های پایانی قرن بیستم، با گسترش فرآیندهای جهانی شدن و تکنولوژی‌های اطلاعات و ارتباطات، رویکردهای پیشین در باب مسائل مدیریتی شهرنشینی و برنامه‌ریزی شهری با چالش‌های متعددی رو به رو شدند. در این دوره دولت رفاه و سیاست‌های تأمین اجتماعی که در سال‌های 1970-1930 نقاط قوت دولت‌های سرمایه‌داری و برخی از جوامع سوسیالیستی محسوب می‌شدند از طرف جامعه‌شناسان، اقتصاددانان و دانشمندان علوم سیاسی مورد انتقاد قرار گرفتند.
نتیجه این انتقادها توجه به جوامع محلی و مطرح ‌شدن رویکرد توسعه محلی بود. این رویکرد، مدل انسان اقتصادی لیبرالیسم را مورد انتقاد قرار داده و بر انگیزه‌های فرهنگی و اجتماعی آدمی تاکید می‌کرد. با گسترش بیشتر فرایندهای جهانی شدن و رویکرد توسعه محلی در پیوند با آرای اصلاح‌طلبان توجه به نقش بخش سوم پررنگ‌تر شده و توسعه اجتماعات محله‌ای طرح گردید.
هدف از این نوشتار به‌کارگیری رویکرد توسعه اجتماع محلی در محله سنگلج واقع در منطقه12شهر تهران است. لذا بدین منظور با استفاده از روش توصیفی تحلیلی، ابتدا مبانی نظری مختصری از رویکرد توسعه اجتماع محله‌ای شامل تاریخچه، تعریف واژگان کلیدی، ابعاد این رویکرد، اهداف، اصول و فرایند آن مورد بررسی قرارگرفته و سپس با بررسی تجربیات جهانی الگویی مبتنی بر این رویکرد استخراج شده و در جهت تدوین برنامه توسعه اجتماع محلی در محدوده مورد مطالعه به کار گرفته شده است.
محله سنگلج واقع در منطقه 12 شهر تهران که از محلات بسیار قدیمی تهران محسوب می شود، به دلیل قدمت و همچنین نزدیکی به بازار تهران، دارای موقعیت خاص و بالتبع مشکلات مخصوص به خود است. لذا در این مقاله سعی شده تا ابتدا با استفاده از اجرا و تحلیل پرسشنامه و برداشت های میدانی مشکلات محله شناسایی و سپس با استفاده از به‌کارگیری فن سوات و QSPM، فن تدوین بیانیه مشکلات و اهداف به تحلیل و تدوین برنامه توسعه اجتماع محلی پرداخته شود.