زیست ، توسعه پایدار امروزه در محافل علمی جهان همواره مورد بحث و کاووش بوده و نظریات مختلفی از ابعاد گوناگون ارائه گردیده است. قطعا حفظ منابع طبیعی خدادادی و عدم آلودگی محیط زیست و حداقل مصرف انرژی فسیلی همزیستی با شرایط طبیعی تدابیری است که معماران در ایجاد تعادل میان نیاز و خواسته های انسان و شرایط نظام زیستی حال و آینده برای ایجاد کالبدی پایدار در نظر دارند..
در ایران با ورود صنعت ، معماری مسکونی که از اصول پایداری پیروی می کرد، به علت تغییر سریع در شهرها با سهل انگیزی به ورطه ی نابودی و فراموشی کشانده شد. به همین دلیل پژوهش حاضر بر آن است که با روش تفسیری و تاریخی و نمونه موردی به بررسی پایدار کالبدی در روند شکل گیری پلان، فرم عناصر کالبدی در خانه های مسکونی در بافت قدیم آمل بپردازد، سپس با نکات مثبت و منفی که از تحلیل عناصر استخراج شده و با استفاده از نکات مثبت آن را به معماری مطابق با نیاز امروز معماری ترجمه کند.