با شکل‌گیری بافت‌های نامناسب در حاشیه شهر و با گذشت زمان با توجه به نامناسب بودن مصالح مورد استفاده و غیراصولی بودن، بافت موجود به بافتی فرسوده تبدیل می‌شود که در مواقعی با اسکان غیررسمی همراه است و دارای تراکم بالای جمعیتی که نیازمند مواجهه سریع و جدی در خصوص ساماندهی وضع موجود آن‌ها می‌باشد. بهسازی و نوسازی بافت‌های فرسوده شهری، موضوعی پیچیده، چندوجهی و میان بخشی با ابعاد گوناگون کالبدی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی می‌باشد که نیازمند توجه به تمامی جنبه‌ها به خصوص جنبه‌های اجتماعی و فرهنگی ساکنین موجود این بافت‌ها در زمان مواجهه و یا نوسازی آن‌ها ضروری می‌باشد. هدف این پژوهش بررسی فرآیند شکل‌گیری بافت فرسوده در منطقه اسلام‌آباد و در نهایت ارزیابی نتایج طرح تخریب و پاک‌سازی منطقه بعد از گذشته دو دهه از ابتدای طرح می‌باشد. نوع پژوهش کاربردی و روش آن تحلیلی – توصیفی و گردآوری اطلاعات صورت کتابخانه‌ای، اسنادی و میدانی می‌باشد جهت ارزیابی از اطلاعات آماری اداره ساماندهی در خصوص جمعیت منتقل‌شده از واحدهای تخریب‌شده منطقه بافت فرسوده استفاده شده است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که بافت فرسوده در منطقه اسلام‌آباد از سال 1311 با ثبت تپه مرادآب به عنوان مرتع مشاع قریه بیلقان و با هجوم مهاجران با ریشه روستایی به آن شکل‌گرفته، از سال 1347 با اعلام تپه به عنوان اراضی ملی از سوی وزارت منابع طبیعی منطقه مستعد شکل‌گیری سکونتگاه غیرقانونی شده است و با گذشت چندین سال در سال 1370 بافت موجود در منطقه با توجه به عدم رعایت اصول و ضوابط شهرسازی به بافتی فرسوده تبدیل شده است. منطقه با توجه به بافت فشرده خود تعداد زیادی جمعیت را در خود جای داده بود که با شروع طرح جمعیت زیادی منتقل شدند. طرح تخریب و پاک‌سازی منطقه نیز از سال 1374 با دستور ریس جمهور وقت برای محدوده 72 هکتاری بافت فرسوده آغازشده در مدت 17 سال از شروع طرح تعداد 14512 نفر تا سال 1380 و 15056 نفر تا پایان سال 1391 که جمعاً 29568 نفر از منطقه بافت فرسوده منتقل‌شده‌اند.