با مرور و بررسی مقدماتی درفضاهای شهرهای دارای پیشینه تاریخی در دوران معاصر و دقت در کلیت، اجزا، سیما و نمای ساختمان های مسکونی، چند سوال در ذهن پژوهشگر شکل می‌گیرد، مهمترین آنها این است: که با توجه به سیما و بافت گذشته این شهر ها به عنوان منبع الهام جهت طراحی، وجود تعداد زیاد دانشکده های معماری و موسسه های مربوط به امر زیبایی شهرها و عده ی کثیری از فارغ التحصیلان این رشته و همچنین حضور بزرگان معماری در کشور، چرا شهر ها اینگونه از بی هویتی بیداد می کنند؟ میتوان گفت توجه به مسایل اجتماعی و بی هویتی شهر ها رابطه مستقیم با سیما و کالبد آنها دارد.شاید یافتن صور سیمای یک شهر، اولین قدم در تقویت و توانمند سازی آن برای انتقال حس هویت به شهروندانش باشد.
در این مقاله با بهره گیری از روش تحقیق توصیفی، تطبیقی و گردآوری اطلاعات با استفاده از مطالعات میدانی و کتابخانه ای و با در نظر گرفتن جامعه آماری شهر شوشتر به بررسی نقش معماری اسلامی و سنتی در تاثیر پذیری نمای خانه های مسکونی شهر شوشتر می پردازد، به اینگونه که در کدام دوره به نگره های سنتی بیشتر یا کمتر توجه شده و کدام یک با هویت ایرانی و ذائقه جامعه حال، سازگاری بیشتری دارد. در نهایت با استفاده از تعاریف و ارکان معماری اسلامی و سنتی، می توان نتیجه گرفت که با ارائه راهکارهایی همانند چگونگی انتخاب نوع و رنگ مصالح، نحوه آرایش آنها، توجه به تجارب گذشته جهت کسب و طراحی الگوهای بدیع مبتنی بر نگره های گذشته در نمای خانه، می‌شود به مقابله با بی هویتی سیمای شهر و یکسان سازی بافت شهری رسید.