مفهوم کیفیت زندگی شهری، از مهمترین جریان های فکری اخیر است که برنامه ریزی را تحت تاثیر خود قرار داده است. از دهه¬ي 1970، مطالعه شاخص¬هاي اجتماعي به عنوان حوزه¬اي از علوم اجتماعي دانشگاهي مقبوليت به دست آورد و موجب تلاش¬هایي براي گزارشات اجتماعي منظم و توليد داده¬هاي ويژه، براي پايش اجتماعي شد. هدف این مقاله تبیین سطوح کیفیت زندگی در دو بافت قدیم و جدید شهر مراغه بر مبنای عوامل اقتصادی، اجتماعی، مسکونی، بهداشت محیطی، دسترسی به خدمات و تسهیلات شهری و کیفیت حمل نقل عمومی می¬باشد. روش تحقیق در این مقاله توصیفی- تحلیلی می-باشد. ابتدا مطالعات اکتشافی به صورت کتابخانه¬ای و بازدید مقدماتی صورت گرفته و سپس مطالعه میدانی با استفاده از روش پرسشنامه¬ای انجام شده است. در نهایت برای تحلیل و رتبه¬بندی محلات، روش آنتروپی و ELECTRE به کار گرفته شده است. بر مبنای بررسی¬های صورت گرفته، ¬با استفاده از آنتروپی شاخص دسترسی به فضای سبز با امتیاز بالا و اختلاف چشمگیری به ویژه در بافت قدیم نسبت به بقیه شاخص ها در رتبه اول قرار دارد. شاخص های کیفیت حمل و نقل عمومی، کیفیت دسترسی سواره به واحد مسکونی، کیفیت خیابان ها و معابر در بافت قدیم حائز اهمیت بودند، شاخص های دسترسی به تسهیلات و خدمات عمومی، متوسط قیمت زمین در سطح محلات بیشترین اهمیت را داشتند. براساس نتایج بدست آمده از تکنیک ELECTRE محلات 3-6، 2-6 و 1-6 از نظر شاخص-های مورد مطالعه در بهترین شرایط و محلات 2-2، 1-3و 4-4 در بدترین شرایط و پایین ترین رتبه قرار دارند.