انسان موجودی اجتماعی است که مطلوب و کمال وی زندگی به شکل جمعی می باشد. جامعه پذیری مجموعه روند و راهبردی می باشد که مقدمات زندگی جمعی وی را فراهم نموده و وی را مهیای زیست اجتماعی می نماید. جامعه پذیری معماری نیز مشخصه ای است که زمینه تعامل و کنش متقابل اجتماعی را در طراحی فضاهای معماری و شهرسازی فراهم می آورد. مهمترین مشخصه فضای عمومی شهری مطابق معانی لغوی و کارکردی آن قابلیت استفاده جمعی و همگانی می باشد و لذا فضای عمومی شهری لازم است بستر ارتباط و استفاده جمعی شهروندان باشد. همچنین فضای عمومی شهری هنگامی تعریف پیدا می کند که به افزایش فرصت تعامل جمعی کمک نماید و بتواند باعث گردهم آمدن و ارتباط جمعی شهروندان گردد. بنابراین جامعه پذیری معماری آنچنان اهمیتی در طراحی فضاهای عمومی شهری دارد که بدون وجود این مشخصه نمی¬توان نام فضای عمومی را بر آن نهاد. جامعه پذیری معماری مجموعه دستاوردهای مهمی در راستای زندگی اجتماعی انسان دارد که اهم آن عبارتند از: ارتقاء روحیه همبستگی و حیات جمعی، افزایش حس تعلق به مکان، ارتقاء مشارکت جمعی، افزایش هویت جمعی، برقراری پیوندهای پایدار اجتماعی، بسترسازی پویش های مدنی و بهبود امنیت عمومی.