طراحی برمبنای اصول و منطبق با تکنولوژی علم و پیشرفت‌های روز، امری است که باید مورد توجه قرار گيرد. بررسي اصل انعطاف‌پذیری به عنوان يكي از عوامل افزایش کیفیت در امر مسکن با توجه به سابقه غنی‌ای که معماری ايران در اين زمينه دارد، بحثي با اهميت و قابل توجه است. به نظر می‌رسد زمان آن فرا رسیده است، که دیگر معماران علاوه بر جنبه‌های کمی در امر مسکن به ویژگی‌ها و نیازهای کیفی استفاده کنندگان نیز بيندیشند. افزایش و ارتقاء سطح کیفی در امر مسکن، در نظر گرفتن نیازها، ویژگی‌ها و سلایق استفاده کننده، مشاركت دادن كاربران در امر طراحي، نه تنها موجب بهبود سطح زندگی استفاده کننده در بعد فیزیکی و کالبدی خواهد شد. بلكه تأمین این نیاز باعث ايجاد رضایتمندی و آرامش در اعضای استفاده کننده از مسکن در درجه اول و جامعه در درجه دوم نيز خواهد گرديد.
"انعطاف‌پذیری" یکی از آن تمهیداتی است که طراحان از آن برای ارتقای کیفیت مسکن، نه تنها در ایران بلکه در معماری سایر ملل از سرزمین‌های شرقی چون ژاپن تا مغرب زمین نيز مورد استفاده قرار می‌گرفت. مطالعه مفهوم انعطاف پذیری و کاربرد آن در طراحی مسکن سنتی و تحولات بعدی آن نشان می‌دهد که این مفهوم در معماری گذشته کشورهای مختلف از نکات قابل توجه و مهم طراحی بوده است.
در اين مقاله ابتدا به تعريف اصل انعطاف‌پذيري و معرفي انواع گونه‌هاي آن مي‌پردازيم و سپس به تعريف مسكن مطلوب و شاخص‌هاي آن پرداخته مي‌شود. در ادامه تأثير انواع گونه‌هاي انعطاف‌پذيري بر روي شاخصه‌هاي مطلوبيت مسكن مورد بررسي قرار گرفته و مزايا و علل نياز به مسكن انعطاف‌پذير توضيح داده مي‌شود و در پايان ضوابط و راهكارهاي عملي ايجاد مسكن انعطاف‌پذير در جهت به وجود آوردن مسكن مطلوب و افزايش رضايتمندي ساكنان بيان مي‌گردد.