فضای سبز شهری، از جمله کاربری هایی است که توزیع و پراکنش آن در سطح شهر اهمیت زیادی دارد، حتی برای سنجش توسعه پایدار شهرها از آن به عنوان یک فاکتور مهم استفاده می کنند و پراکنش مناسب آن بطوری که همه ساکنان یک شهر دسترسی مناسب به آن داشته باشند از الزامات شهر سازی نوین می باشد.شهر مراغه يكي ازشهر های میانی آذربایجان شرقی مي باشد كه از پراكنش سلسه مراتب فضاي سبز محله ای مناسبی برخوردار نيست. در این پژوهش 26 محله شهر مراغه به عنوان مطالعه موردی انتخاب کردیم. هدف پژوهش ارائه مدل و الگوي مناسب برای توزيع بهينه فضاي سبز و پارک در مقیاس محلات شهری مي باشد. براي اين منظور، از معيارهاي اولویت اراضی، دسترسي به شريان هاي فرعي و اصلي، نزدیکی به مراکز آموزشی و فرهنگی، دوری از کاربریهای مزاحم ، مركزيت پارك نسبت به محله، فاصله مناسب از پارک های موجود و محدودیت ها استفاده شده است. به منظور تعيین مكان مناسب براي احداث پارك ابتدا داده¬هاي آماري جمع آوري شده، سپس فاكتورهاي مناسب براي مكان يابي تعين شده و وزن دهي داده ها بر اساس استانداردهاي مكانيابي فضاي سبز انجام گرفته است، تحليل نهايي با استفاده تلفيق روشهاي AHP و FuzzyTOPSIS در محيط GIS (روش پيشنهادي) صورت گرفته است. در نهایت با در نظر گرفتن وجود یا عدم وجود پارک در وضع موجود و سایر عوامل موثر به تعيین مكان بهينه جهت احداث و طراحی پارك مبادرت شده است. نتایج بدست آمده نشان می دهد که 13.31 درصد از اراضی شهر مراغه برای احداث پارک محله ای کاملا سازگار و 6.03 درصد نیز کاملا ناسازگار می باشد، همچنین نتایج حاکی از کارایی بالای 100 درصدی مدل در انتخاب اراضی با ابعاد مناسب جهت احداث پارک در مقیاس محله در زمینهای دارای اولویت اول و اولویت دوم می¬باشد.