سابقه و پیشینه ایران در زمینه ی معماری و شهرسازی بومی و اقلیمی از کسی پوشیده نیست. بهره گیری از مصالح متناسب با اقلیم هر منطقه و هم پیوندی میان طبیعت و محیط انسان ساز در به کارگیری عناصر طبیعی همچون باد، خاک، خورشید و غیره به وضوح قابل مشاهده است. بر اساس بررسی و مشاهده تاریخی ساخت بناها و نحوه شکل گیری شهرها، اقلیم و ارتباط با طبیعت در سرزمین ایران جایگاه بسزایی داشته اما در این میان حضور دو عامل مدرنیسم و تکنولوژی، لزوم بهره بری از اقلیم و طبیعت را کاهش داده و با تاثیری که در فرهنگ و زندگی مردم داشتند شیوه معماری و شهرسازی را تحت تاثیر قرار داده در حالی که امروزه مفاهیمی چون توسعه پایدار، که در پی مشکلات و مسائل مدرنیسم آمده، اهمیت معماری و شهرسازی اقلیمی و بومی را زنده ساخته و بر اهمیت آن تاکید دارد. در این مقاله به بررسی تفکرات مدرنیسم و اقلیم ستیزی، توسعه پایدار شهری و اقلیم گرایی و تاثیرات آنان بر معماری و شهرسازی ایرانی پرداخته شده و در پایان نتایج این پژوهش برای دستیابی به معماری و شهرسازی اقلیمی ارائه شده است.